Aardbeien, spinazie, gehakt… Het lijkt erop dat mijn lijstje compleet is, maar thuis ontdek ik vast dat ik iets cruciaals vergeten ben. Terwijl ik naar de lange rij bij de zelfscankassa’s kijk, vraag ik me af of mensen daar niet alleen hun boodschappen maar ook hun onzekerheid overwinnen. Misschien krijg je daar bij een volle spaarkaart de tweede therapiesessie gratis. Het idee laat me grinniken.
Lachend om mijn eigen gedachten, kies ik voor een reguliere kassa. Terwijl ik mijn boodschappen op de band leg, voel ik de druk om snel te handelen. Ik wil niet dat de caissière op mij moet wachten, en al helemaal niet de mensen achter mij. Die angst om tot last te zijn – een overblijfsel van mijn agorafobie – speelt weer op. Het raakt direct aan mijn zelfvertrouwen.
Met de snelheid van Max Verstappen dump ik mijn boodschappen chaotisch op de band. De caissière lijkt de wanorde gelukkig niet erg te vinden en scant alles vliegensvlug. “Een fijne avond nog,” zegt ze met een vriendelijke glimlach. Reflexmatig flap ik eruit: “Thanks, houdoe!”
Jezus, Bo, waar kwam dát vandaan?
De Frustratie van Onbereikbaar Zelfvertrouwen
De woorden klinken nog na in mijn hoofd en ik voel direct dat het fout was. Waarom moest ik ineens een rare mix van Engels en Brabants eruit gooien? Wat probeerde ik eigenlijk te bewijzen? Ik wilde vast indruk maken, maar het enige wat ik nu voel, is schaamte. Mijn zelfkritiek wordt direct aangewakkerd. Mijn hart bonkt, mijn hoofd gloeit, en ik voel de warmte door mijn lichaam trekken.
Mijn innerlijke stem is keihard: “Je klonk zo vreemd. Wat moeten ze wel niet van je denken?” Die zelfkritiek zit altijd klaar om toe te slaan. Ik wil het vergeten, maar dat lukt niet. Terwijl ik mijn laatste spullen inpak, voel ik het schaamrood op mijn wangen en vermijd elk oogcontact. Ik moet hier zo snel mogelijk weg.
Waarom Kleine Fouten Mijn Zelfvertrouwen Aantasten
Op de fiets blijft het moment zich maar herhalen in mijn hoofd. Het is koud buiten, maar door mijn ongemakkelijke gevoelens voelt mijn lichaam nog steeds aan als een subtropisch zwembad. Hoe kan zo’n klein moment zo’n grote impact hebben? Mijn hoofd speelt het af als een kapotte plaat, telkens opnieuw. Dit soort kleine momenten kunnen je hele zelfvertrouwen ondermijnen.
Het is gek hoe een simpele interactie je zelfvertrouwen compleet kan laten wankelen.
Bo, niemand zal dit herinneren, toch? Misschien was het helemaal niet zo raar als het in mijn hoofd lijkt. De caissière ziet dagelijks honderden mensen. Waarom zou ze zich mij herinneren?
Maar hoe vaak ik mezelf ook probeer gerust te stellen, het blijft aan me knagen. Het voelt alsof iedereen mijn blunder heeft opgemerkt, en voorlopig ook zeker niet zal vergeten.
Zelfkritiek Die Maar Niet Weggaat
Ik probeer mezelf te kalmeren.
“Bo, het is niet belangrijk. Laat het los.”
Maar hoe ik ook probeer, de zelfkritiek blijft hangen. Hoe graag ik ook wil afrekenen met deze onzekerheden, het voelt alsof de kassa voor zelfvertrouwen altijd gesloten is. Hoe hard ik ook werk om deze momenten niet als een mislukking te zien, ze blijven aan me knagen.
Zelfvertrouwen lijkt voor mij ongrijpbaar, net als dat laatste item op mijn boodschappenlijstje dat ik altijd lijk te vergeten.
Accepteren en Verdergaan
Een paar uur later kom ik eindelijk tot rust en lijkt het gênante moment niet meer te bestaan. Na uren van knagende zelfkritiek heb ik mezelf weer bij elkaar geraapt. Ik heb mijn boodschappen gedaan, en dat is voor nu voldoende. Volgende keer houd ik het gewoon simpel en zeg ik iets als “dankjewel, jij ook.”
Heb jij wel eens een simpel moment, zoals bij de kassa afrekenen, ervaren waarbij je onverwachts met je eigen onzekerheden werd geconfronteerd? Hoe reageerde je daarop?
Heel veel liefs,
Bo
