Achttien jaar is ze, bijna negentien. Het is grappig hoe het leven soms mensen op je pad brengt die je laten kijken naar jezelf. De laatste tijd heb ik veel tijd doorgebracht met een vriendin die een stuk jonger is dan ik. Hoewel er een leeftijdsverschil is, zie ik in haar zoveel van mezelf toen ik diezelfde leeftijd had. Ze maakt dezelfde fouten, worstelt met dezelfde onzekerheden en probeert op dezelfde manier haar weg te vinden in het leven.
Elke keer als ik haar zie worstelen, zie ik de 18-jarige Bo. De Bo die onwetend dezelfde fouten maakte, maar dacht dat ze de wereld aankon. In werkelijkheid voelde ze zich klein, breekbaar en gekwetst. Daar was ze toen nog niet achter, net als deze vriendin. Dat heeft iets bijzonders voor me gedaan. Het heeft me doen beseffen hoe hard ik al die tijd voor mezelf ben geweest, hoe weinig compassie ik had voor die jongere meid die ik ooit was.
Keiharde Kritiek op mijn Jongere Zelf
Vanaf het moment dat ik oud genoeg was om fouten te maken, heb ik mezelf daarvoor gestraft. Als ik normaal had gedaan, als ik dit niet en dat wel had gedaan, dan was alles anders geweest. Ik leefde met een voortdurende stroom van “wat als” en “had ik maar” gedachten. Ik zag mijn fouten als persoonlijke tekortkomingen, iets dat mijn waarde als mens verminderde. Elke misstap, elke verkeerde beslissing voelde als een bevestiging dat ik niet goed genoeg was. Deze interne strijd heeft me veel gekost – nachten van slapeloosheid, dagen gevuld met zelfhaat en wanhoop.
Het Pad naar Zelfvergeving
Door naar mijn jongere vriendin te kijken en haar te willen beschermen (ze noemt me ondertussen al haar moeder soms), ben ik een stukje liever voor mezelf geworden. Ik realiseer me nu dat ik toen ook gewoon mijn best deed. Terugkijkend op mijn kennis en kunde van toen, zou ik ook niet weten hoe ik het anders had moeten doen.
"Het heeft me doen beseffen hoe hard ik al die tijd voor mezelf ben geweest, hoe weinig compassie ik had voor die jongere meid die ik ooit was."
Nu ik naar die vriendin kijk, besef ik dat ik simpelweg deed wat ik kon met wat ik wist. Haar fouten begrijp ik, en nu begrijp ik ook de mijne. Door het zien van mijn vriendin die dezelfde fouten maakt en dezelfde paden bewandelt, begrijp ik nu beter waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt in het verleden. Haar strijd is een spiegel voor mijn eigen verleden, en het heeft me geholpen om mezelf met meer compassie te zien.
De Meedogenloze Spiegel
Toch blijft die spiegel soms meedogenloos. Ik zie nog steeds de littekens van mijn eigen harde oordeel, de momenten waarop ik mezelf naar beneden haalde. Het is alsof ik continu moet vechten tegen die stem in mijn hoofd die zegt dat ik niet goed genoeg ben.
Soms staar ik in die spiegel en zie ik alleen de gebreken. Ik zie de foutieve keuzes, de gemiste kansen, de mislukkingen die op mijn schouders drukken als een constante herinnering aan wat ik niet ben. Maar dan, heel soms, zie ik iets anders. Een glimp van hoop, een herinnering dat ik sterker ben dan ik dacht, dat ik deze strijd al zo lang voer en toch hier sta.
Eindelijk begonnen
Het proces van zelfliefde en zelfvergeving is lang en slopend. Het is vallen en opstaan, opnieuw en opnieuw. Er zijn dagen dat ik denk dat ik het nooit zal leren, dat ik altijd vast zal zitten in deze cyclus van zelfhaat. Maar dan zijn er momenten, korte en vluchtige momenten, waarop ik mezelf toesta om te zijn wie ik ben, zonder oordeel, zonder kritiek. En in die momenten vind ik een stukje rust.
Ondertussen ben ik verder dan ooit. Ik mag mezelf zien, ik mag mezelf accepteren en ik mag – voorzichtig – van mezelf houden. Zelfliefde is een levenslange reis, maar ik ben godzijdank eindelijk begonnen.
Hoe ga jij om met zelfvergeving?
Heel veel liefs,
Bo
