De stilte van de nacht is mijn genadeloze vijand. Ik lig in bed, en ondanks dat ik niet alleen lig, voel ik me meer alleen dan ooit. De angst om verlaten te worden grijpt me bij mijn keel. Ik voel de verstikkende paniek die me compleet verlamt. Daar, in mijn bed, begin ik te huilen.
Het is vier uur ’s nachts en de tranen rollen over mijn wangen terwijl ik me afvraag waarom ik nooit goed genoeg ben. Waarom laat ‘iedereen’ me ‘altijd’ in de steek? Waarom wil ‘niemand’ ooit echt bij me blijven? Hoe donker het in mijn kamer is, zo donker voelt het in mijn hoofd. Eenzaamheid, angst, pijn. Diep van binnen weet ik dat deze gevoelens en gedachten getriggerd worden door oud zeer, maar dat maakt ze op dat moment misschien juist alleen maar pijnlijker.
Herinneringen aan het verleden
Het voelt alsof ik nog steeds dat kleine meisje ben dat wanhopig zoekt naar erkenning. De gevoelens komen naar boven met een kracht die me bijna verstikt, alsof ik weer de kleine Bo ben, die opnieuw met alle pijn moet dealen. Verloren, bang, afgewezen en wachtend tot iemand me komt redden – maar die redding komt niet, en dat weet ik nu maar al te goed.
De stilte in mijn kamer wordt verstoord door mijn zachte gesnik, terwijl ik vecht met de gedachten die me compleet van de leg brengen. Wanneer de overspoeling van emoties wat afneemt en mijn gedachten weer de kans krijgen om er te zijn, begint de negatieve spiraal van zelfverwijt.
De negatieve spiraal
Wat is er toch zo onwijs mis met mij? Waarom blijft dit steeds maar weer gebeuren? Het lijkt wel alsof mijn brein vastzit in een soort loop, een eindeloze herhaling van dezelfde gedachten: “je bent niet goed genoeg, het is jouw schuld, je blijft voor altijd alleen, je hebt het zelf opgefucked”. Elke keer dat iemand weggaat, wordt de boodschap duidelijker: ik ben niet genoeg. Leuk voor even, maar uiteindelijk te veel, te ingewikkeld, te emotioneel, te veel werk, wat dan ook.
De ochtend brengt geen verlichting. “Als je nu de deur uitloopt, mijn leven uitloopt, dan is dat voor altijd,” hoor ik mezelf zeggen, mijn stem trillend. Mijn voordeur valt dicht en daarmee lijkt ook een deel van mijn hart dicht te vallen. Klaar. Over. Uit. Het hoofdstuk is afgelopen.
De pijn van verlating
Ik lig nog steeds in bed, de stilte drukkend en pijnlijk. De klap van de dichtslaande deur galmt nog na in mijn hoofd. Ik pak een kussen en begin erin te schreeuwen, als een manier om mijn emoties te reguleren. De hele dag door voel ik me verdoofd, is het stil in mijn hoofd, met zo hier en daar een uitbarsting van emoties. Het is moeilijk voor me om met verlating om te gaan.
Verlatingsangst is een groot thema in mijn leven. Het achtervolgt me continu, laat me dingen doen die ik niet wil doen, maar de angst is soms gewoon te groot. Onlosmakelijk verbonden zijn mijn lage zelfbeeld en de overtuiging dat ik niet goed genoeg ben. Elke keer dat iemand weggaat, voelt weer als een bevestiging van die angst.
Verlatingsangst is de voortdurende behoefte aan bevestiging, de angstige gedachten die nooit helemaal verdwijnen. Het is het bedenken van scenario’s waarom iemand niet meteen reageert, meestal negatief. Het is het teruglezen van oude gesprekken, zoekend naar aanwijzingen van waar het mis ging. Het is het gevoel van paniek als een berichtje niet meteen wordt beantwoord, de constante vrees dat mensen die je liefhebt je uiteindelijk toch zullen verlaten. Het is jezelf afvragen wat je fout hebt gedaan, zelfs als je weet dat je niets verkeerd hebt gedaan. Het is dat diepe, knagende gevoel van onzekerheid dat altijd aanwezig is, hoe goed de dingen ook lijken te gaan.
Het overwinnen van angst
Ergens diep van binnen weet ik dat deze gevoelens niet de waarheid zijn. Het zijn oude wonden die opnieuw zijn opengegaan. En hoewel het nu overweldigend voelt, moet ik geloven dat het niet altijd zo zal zijn. Voor nu is het oké om verdrietig te zijn, om te rouwen om wat had kunnen zijn. En hoewel de pijn nog steeds erg voelbaar is, weet ik dat ik eraan zal blijven werken om ook deze angst te overwinnen.
Heb jij ooit verlatingsangst gevoeld? Hoe beïnvloedde dat je?
Heel veel liefs,
Bo
